Ο χαλβάς είναι ένα σνακ που μπορεί να φαγωθεί ανά πάσα στιγμή μόνο με ψωμί, τσάι, καφέ, κρασί. Η γεύση είναι γλυκιά και έχει πολλές διαφορετικές υφές και γλυκύτητα. Εξαρτάται από τα πρόσθετα συστατικά όπως φυστίκια, αμύγδαλα, φυστίκια, σοκολάτα και άλλα. Πολλοί άνθρωποι λένε ότι η γεύση είναι στην ίδια κατηγορία με βούτυρο, καρύδια ή φυστικοβούτυρο.
Είναι ένα από αυτά τα πιάτα που σερβίρονται από τα Βαλκάνια ως την Ινδία και ισχυρίζονται πως είναι δικά τους από σχεδόν κάθε πολιτισμό και χώρα.
Υπάρχουν πολλές ποικιλίες. Ο βασικός χαλβάς, όπως τον βρίσκουμε στα Βαλκάνια και την Τουρκία, είναι ένα απλό επιδόρπιο. Η πιο κοινή έκδοση είναι φτιαγμένη με μαγειρεμένο σιμιγδάλι.
Χαλβάς και η ιστορία του
Η πρώτη γνωστή γραπτή συνταγή χαλβά εμφανίστηκε στο αραβικό Kitab al-Tabikh (Το βιβλίο των πιάτων) από τις αρχές του 13ου αιώνα.
Σύμφωνα με τον Alan Davidson του The Oxford Companion to Food, ο χαλβάς είναι ένα αραβικό πιάτο. Οκτώ διαφορετικοί τύποι χαλβά και οι συνταγές τους αναφέρονται στον πολιτισμό της Μέσης Ανατολής.
Οι ιστορικοί τροφίμων δείχνουν ότι ο χαλβάς βρέθηκε κάπου το 3000 π.Χ. Τόσο παλιά όσο οι λόφοι και οι ρίζες τους. Η λέξη "halava" θεωρείται αραβική και έχει την καταγωγή της στη λέξη "halwa", που σημαίνει "γλυκό πιάτο" ή "γλυκό κρέας".
Ελληνικός Χαλβάς
Ο χειροποίητος παραδοσιακός ελληνικός χαλβάς είναι φτιαγμένος από ταχίνι (θρυμματισμένο σουσάμι), σιρόπι ζάχαρης 41%, ζάχαρη 5,5% και φυτικό λάδι 2% με επιπλέον διαφορετικές υφές (ξηρούς καρπούς) και γεύσεις. Ο χαλβάς από σουσάμι είναι δημοφιλής στα Βαλκάνια, στη Μέση Ανατολή και σε άλλες περιοχές γύρω από τη Μεσόγειο. Τα κύρια συστατικά αυτής της ζαχαροπλαστικής είναι το σησαμέλαιο (ταχίνι), η ζάχαρη, η γλυκόζη και / ή το μέλι.
Η παραδοσιακή ελληνική συνταγή χαλβά με βάση το σιμιγδάλι αναφέρεται συχνά ως "1: 2: 3: 4" καθώς η αναλογία των συστατικών που πρέπει να προστεθεί χρειάζεται μια μονάδα λαδιού, δύο σιμιγδάλι, τρία σάκχαρα και τέσσερα νερό.
Ο σιμιγδαλένιος χαλβάς είναι από τα πράγματα που πρέπει να δοκιμάσετε. Θα εκπλαγείτε από τη νόστιμη γεύση του συνδυασμού αυτών των 4 απλών συστατικών. Η συνταγή έχει ως εξής: Βάζουμε λάδι σε μια κατσαρόλα μέχρι να πάρει, προσθέτουμε το σιμιγδάλι και ανακατεύουμε συνεχώς σε χαμηλή φωτιά με μια κουτάλα μέχρι να ξεκολλάει από τον πάτο της κατσαρόλας και μετά αποσύρουμε από τη φωτιά και το αφήνουμε να κρυώσει. Στη συνέχεια περιλούζουμε με ζεστό σιρόπι και πασπαλίζουμε με κανέλα και και είναι έτοιμος.
Για τους Έλληνες, αυτή η γλυκιά απόλαυση είναι ένα από τα κύρια γλυκά της Σαρακοστής, ειδικά η ποικιλία που παρασκευάζεται με ταχίνι και πωλείται σε μορφή ράβδου ή τούβλου.
Αυτός ο τύπος χαλβά ονομάζεται Μακεδονικός Χαλβάς. Πωλείται κατά βάρος και είναι απλός, με γεύση σοκολάτας ή με καρύδια. Οι Έλληνες θέλουν να τρώνε το Μακεδονικό Χαλβά, πασπαλισμένο με ξύσμα πορτοκαλιού και κανέλα.
Ωστόσο, υπάρχουν τουλάχιστον άλλες πέντε ή έξι εκδόσεις χαλβά στην Ελλάδα. Οι πιο ενδιαφέρουσες συνταγές είναι ο χαλβάς με βάση το τυρί πουείναι το γλυκό της βόρειας Ελλάδας, καθώς και σε αρκετά νησιά του Αιγαίου. Αναμιγνύεται με τη ζάχαρη και μερικές φορές λίγο αλεύρι. Τα Φάρσαλα κοντά στο Βόλο είναι διάσημα για το χαλβά με τη λεία υφή, γνωστό είτε ως σαπόν είτε ως «χαλβάς φάρσαλον».
Αν και ο χαλβάς είναι κοινός σε όλη την Ελλάδα, είναι πολύ πιθανό η ετυμολογία και πιθανώς η προέλευση του πιάτου, να είναι τουρκικά. Σύμφωνα με το "κλασικό τουρκικό λεξικό", η λέξη "χαλβά" σημαίνει γλυκό στα τουρκικά, αλλά έχει εξελιχθεί με την πάροδο του χρόνου και σχετίζεται κυρίως με το όνομα του εν λόγω γλυκού.
Ο Χαλβάς και η ονομασία του
Το όνομα έχει κάνει ένα μακρινό ταξίδι, γι 'αυτό έχει οριστεί ως Halava στα σανσκριτικά, Halawa στην Αίγυπτο, Halva στην Ινδία , Halvah στα εβραϊκά, Hilwa ή Halawi στα αραβικά, Helva στην Τουρκία και Χαλβάς εδώ στην Ελλάδα.
Σύμφωνα με θρύλους, η μέθοδος μαγειρέματος χαλβά έχει τις ρίζες της στην Οθωμανική Αυτοκρατορία.
Στο "Τουρκικό βιβλίο μαγειρικής", ο Nevin Halici γράφει ότι ο Χαλβάς - ή ο Χελβάς, όπως ονομάζεται στην Τουρκία - είναι το παλαιότερο επιδόρπιο στην τουρκική κουζίνα.
Ένας από τους πιο διάσημους λάτρεις των γλυκών ήταν ο Σουλεϊμάν ο Μεγαλοπρεπής (1520-1566), ο παλαιότερος βασιλιάς σουλτάνος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ο οποίος έχτισε μια ειδική κουζίνα που ονομάζεται Helvahane (Το σπίτι του Χαλβά) δίπλα στο παλάτι του. Δημιουργήθηκαν 30 είδη γλυκών. Ένα φτιαγμένο με σουσάμι και ταχίνι υιοθετήθηκε από Οθωμανούς που κυβερνούσαν Ρουμάνους και το έδωσαν στους Εβραίους Ashkenazi στην Ευρώπη. Αυτή ήταν η έκδοση που έκανε το υπερατλαντικό ταξίδι στην Αμερική στις αρχές του 20ού αιώνα.
Τον 17ο αιώνα, η ελίτ της Κωνσταντινούπολης διοργάνωνε πλούσια δείπνα που ονομάζονται δείπνα του Χαλβά. Σε αυτά τα δείπνα του Χαλβά, το γλυκό σερβίρεται ως ένα είδος διαλείμματος μεταξύ συνομιλιών και συζητήσεων. Δείπνα του Χαλβά γίνονται ακόμη και σήμερα σε ορισμένα μέρη της Ανατολίας.
Σήμερα η Χελβά εξακολουθεί να είναι ένα πολύ δημοφιλές γλυκό στην Τουρκία, το οποίο χρησιμοποιείται σε ειδικές περιστάσεις, αλλά ειδικά για τη γέννηση και τον θάνατο.
Αν και υπάρχει διαμάχη σχετικά με την προέλευσή της, φαίνεται να έχει μετακινηθεί νότια και ανατολικά από την Τουρκία στη Συρία και τον Λίβανο, τα κράτη του Κόλπου, το Αφγανιστάν και τελικά την Ινδία. Ορισμένες πηγές λένε ότι Τούρκοι μετανάστες, όχι Οθωμανοί κατακτητές, το έφεραν στις αραβικές χώρες πριν από εκατό χρόνια. Οι περισσότεροι συμφωνούν ότι εισήχθη στην Ινδία από τους Μουγκάλ τον 16ο αιώνα.
Στα κράτη του Κόλπου, ο χαλβάς μπορεί να παρασκευαστεί από αλεύρι καλαμποκιού, βούτυρο, ζάχαρη, ξηρούς καρπούς, κάρδαμο και σαφράν και σερβίρεται σε μικρά δοχεία όπως οι ατομικές πουτίγκες. Είναι ένα από τα πιο διαδεδομένα γλυκά, συνήθως συνοδεύεται με καφέ και σερβίρεται στους επισκέπτες. Υπάρχει επίσης μια έκδοση με βάση το ταχίνι, στην οποία προστίθεται σαπωνίνη κ δρα ως γαλακτωματοποιητής, είναι ένα εκχύλισμα από τις ρίζες και το φλοιό ενός δέντρου που ονομάζεται Saponaria Officinalis . Αυτή η έκδοση είναι γνωστή ως "rahash" στον Κόλπο και "halwa shamiyah" στις χώρες του Μαγκρέμπ.
Στο Μπαχρέιν, το Κουβέιτ και το Κατάρ συναντάμε το "Sembosa Helwah", το οποίο είναι φτιαγμένο από αλεσμένα αμύγδαλα, ζάχαρη, κάρδαμο, σαφράν, ροδόνερο, αλεύρι, λάδι και νερό. Τα συστατικά ζυμώνονται και τηγανίζονται μαζί, και το πιάτο πρωταγωνιστεί στα γαμήλια πάρτι.
Στο Ιράν, ο χαλβάς μεταφράζεται μερικές φορές ως κέικ σαφράν και παράγεται ως επί το πλείστον καβουρδίζοντας αλεύρι σε μέτρια φωτιά σε μια μικρή κατσαρόλα. Συχνά χρησιμοποιούν ένα θερμόμετρο καραμέλας και ελέγχουν το μείγμα με ένα ξύλινο κουτάλι εάν έχει φτάσει σε σημείο να σβολιάζει. Στη συνέχεια, το μείγμα απλώνεται σε ένα ρηχό μπολ (ή σε ένα ταψί) και διακοσμείται με φιστίκια.
Παραδόξως, στο Ιράν χρησιμοποιείται μερικές φορές ως βασικό πιάτο. Οι Ιρανοί κάνουν επίσης χαλβά σε υγρή μορφή με τα ίδια συστατικά, βάζοντας τρεις φορές την ποσότητα του νερού που χρειάζεται και σερβίρεται ζεστό.
Αλλά από όλες τις χώρες της Ανατολής, η Ινδία έχει μακράν τις πιο ασυνήθιστες συνταγές. Στη βόρεια Ινδία, καθώς και στη Μαχαράστρα, το Ταμίλ Ναντού και την Καρνατάκα, ο πιο κοινός τύπος χαλβά - το ινδικό σοβάο χόλγκα - είναι ουσιαστικά το ζαχαροπλαστικό σογιέ / ραβά (σιμιγδάλι). Αυτό μοιάζει πολύ με την ελληνική παράδοση του χαλβά, που αναφέρεται εκεί ως 1: 2: 3: 4, ως η αναλογία των συστατικών που πρόκειται να προστεθούν στα είδη ζαχαροπλαστικής (λίπος, σιμιγδάλι, ζάχαρη και νερό).
Ο Χαλβάς εισήχθη για πρώτη φορά στις ΗΠΑ το 1907 όταν ο ουκρανός μετανάστης Nathan Radutzky παρήγαγε την πρώτη του παρτίδα στο Lower East Side του Μανχάταν. Παραδόξως, η συνταγή του Nathan που χρησιμοποιεί το ταχίνι ως το κύριο συστατικό προτίμησε το στυλ χαλβά που βρίσκεται στην Τουρκία από τη σύνθεση σπόρων ηλίανθου της ουκρανικής κληρονομιάς της.
«Οι άνθρωποι το αγαπούν ή το μισούν», παραδέχεται ο Ραντούτσκι. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, είναι πολύ πιθανό να βρεθεί σε καταστήματα ειδικών καταστημάτων όπως η εβραϊκή, η περσική και η ελληνική αγορά. Ο Χαλβάς διατίθεται επίσης σε καταστήματα υγιεινής διατροφής: Αν και η υψηλή περιεκτικότητα σε λιπαρά και υδατάνθρακες εμποδίζει το Halwa να χαρακτηριστεί ως «υγιές».
Τελικά, ο χαλβάς εξαπλώθηκε στη Μέση Ανατολή, τη Μεσόγειο, την Κεντρική Ασία και την υποήπειρο. Σε κάθε νέα τοποθεσία, το όνομα και τα συστατικά έχουν αλλάξει ελαφρώς.
Ο Χαλβάς είναι ένα γλύκισμα από αλεύρι, ζάχαρη, νερό, ξηρούς καρπούς και με ή χωρίς λάδι / λίπος. Είναι προφανώς αραβικής καταγωγής και από εκεί φαίνεται να έχει ταξιδέψει τόσο ανατολικά όσο και δυτικά μέσω του εμπορίου και της κατάκτησης.
Ταχίνι και χαλβάς: Οφέλη για την υγεία
Ταχίνι και χαλβάς και οι δύο έχουν πολλά οφέλη για την υγεία. Στην πραγματικότητα, τα οφέλη τους προέρχονται από το σουσάμι. Το Ταχίνι παρασκευάζεται από 100% αλεσμένο σουσάμι, ενώ το 50% του χαλβά είναι φτιαγμένο από ταχίνι. Το σησαμέλαιο είναι γνωστό ως "βασίλισσα των ελαίων".
Μερικά από τα οφέλη για την υγεία είναι τα ακόλουθα:
- Θρέφει το σώμα
- Προωθεί την ακεραιότητα και τη λειτουργία των κυττάρων
- Ενισχύει τη δραστηριότητα της βιταμίνης Ε
- Κρατάει την καρδιά υγιή
- Ενισχύει το ανοσοποιητικό
- Προστατεύει το δέρμα
Αλλά...
Υπάρχουν μερικά πράγματα που πρέπει να θυμάστε όταν για το χαλβά.
Η ζάχαρη σε όποια μορφή είναι ένα από τα δύο κύρια συστατικά του χαλβά. Η επιπλέον ζάχαρη αυξάνει τον αριθμό των θερμίδων στη διατροφή σας χωρίς να παρέχει απαραίτητα θρεπτικά συστατικά.
Σκεφτείτε επίσης την ασφάλεια αυτού του προϊόντος. Ο χαλβάς μπορεί να μολυνθεί με σαλμονέλα εάν δεν αποθηκευτεί σωστά. Γι 'αυτό χρησιμοποιούμε ένα πλαστικό περιτύλιγμα και το διατηρούμε σε θερμοκρασία δωματίου.
Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορείτε να τρώτε χαλβά, απλά ότι πρέπει να το απολαμβάνετε περιστασιακά και με μέτρο.
Στην Ελλάδα, ο πιο γνωστός χαλβάς είναι ο Μακεδονικός Χαλβάς και ο Όλυμπος. Υπάρχουν διαφορετικοί τύποι γεύσεων. Μπορούμε να τονίσουμε μερικά από αυτά - Χαλβάς με αμύγδαλα, Χαλβάς με κακάο, Χαλβάς με βανίλια ή μαύρη σοκολάτα. Πολλές φορές, ειδικά το καλοκαίρι το συνδυάζουμε ακόμη και με παγωτό!
